Του Ανδρέα Οικονόμου

«Είμαι ένας από εσάς», έλεγες συχνά. Έκανες λάθος. Είναι αδύνατον να συγκριθεί οποιοσδήποτε από «εμάς» μαζί σου. Με την καθαρότητα, την τιμιότητα, τον ρομαντισμό και την ταπεινότητά σου…

Στη σημερινή εποχή που το «εγώ» διαλύει τον Σύλλογο Μεγάλο, οι θύμησές σου προκαλούν μια θλιβερή διαπίστωση: την τρανταχτή απουσία «ιδανικών Πιτυχούτη» από τον Παναθηναϊκό.

Δεν έχουμε πια κοντά μας τον άνθρωπο που υπενθύμιζε σε άπαντες –σε διοικητικά στελέχη, οπαδούς, φιλάθλους, προπονητές, αθλητές, δημοσιογράφους– πως το Τριφύλλι είναι πάνω απ’ τον καθένα μας. Από τις ιδέες μας. Από τα «θέλω» μας. Από τις απόψεις μας.

Εσύ Ζαχαρία, αγάπησες τον Όμιλο με τον δικό σου, μοναδικό τρόπο. Με τόσο μεγάλη δοτικότητα και ανιδιοτέλεια, που δεν θα συναντήσει κανείς πουθενά στον κόσμο. Ούτε σε φανατικούς οπαδούς, ούτε σε παράγοντες… Όταν μιλούσες για τον Παναθηναϊκό, ποτέ δεν εκστόμιζες τη λέξη «εγώ».

Κάποτε μας περιέγραψες το «κρακ» που ακουγόταν όταν χτυπούσες τα –διαλυμένα έπειτα από δεκαετίες– γόνατά σου. Όμως, όπως έλεγες, περισσότερο πονούσε το «χρατς» που έκανε η φανέλα σου όταν σχιζόταν από το μαρκάρισμα των αντιπάλων σου. «Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να σου συμβεί στον αγώνα», αναπολούσες, με δακρυσμένα μάτια.

Η φωτογραφία του κειμένου, είναι ο ορισμός της φράσης: «παίζει για τη φανέλα». Την πονούσες τόσο πολύ, που δεν καταδεχόσουν να σου χαρίσουν νέα. Έραβες την παλιά!

Η απώλειά σου είναι μεγάλη για όσους σε αγάπησαν. Μα είναι εξίσου μεγάλη και για όλους αυτούς που δεν σε πρόλαβαν. Για τους νέους παναθηναϊκούς που δεν θα σε δουν σε δουν να κλαις για το Τριφύλλι. Να βγάζεις ξεσηκωτικές ομιλίες, όπως τότε στο Πεδίον του Άρεως στις 13 Απριλίου 2008. Να σπάει η φωνή σου από τη συγκίνηση, όταν αναφέρεσαι στους οπαδούς του Συλλόγου. Να δίνεις βροντερό «παρών» σε παναθηναϊκές εκδηλώσεις, ακόμα και όταν είσαι σοβαρά άρρωστος. Να πηγαίνεις σε κηδείες και μνημόσυνα οπαδών της Θύρας 13. Να ρωτάς με αγωνία έπειτα από κάθε κρίση: «πείτε μου τι μπορώ να κάνω!».

«Δεν σφάλλουν ποτέ και οι οπαδοί;» σε ρώτησε κάποτε ένας δημοσιογράφος. «Ίσως. Όμως σε μία οικογένεια, όταν το παιδί σου χάνει τον δρόμο του, το βοηθάς να τον ξαναβρεί. Δεν το αφορίζεις», απάντησες. Έτσι έβλεπες τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Σαν παιδιά σου…

Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ανταποδώσουμε, ούτε στο ελάχιστο, όσα μας χάρισες. Το μόνο που μπορούμε –και οφείλουμε– να κάνουμε είναι να μεταλαμπαδεύσουμε την αγάπη σου για την «πράσινη» Ιδέα στους παναθηναϊκούς του μέλλοντος.

«Οι ιδέες είναι αθάνατες», φώναξε το 1978 ο Απόστολος Νικολαΐδης, στη σπουδαιότερη παναθηναϊκή ομιλία όλων των εποχών. Είναι πράγματι αθάνατες, μόνο όταν υπάρχουν στρατιώτες όπως εσύ, Ζαχαρία, που τις υπερασπίζονται με σθένος, για όλη τους τη ζωή. Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμα και οι πιο ισχυρές ιδέες είναι καταδικασμένες σε θάνατο.