Ο Ανδρέας Βγενόπουλος († 1967) γεννήθηκε στο Λιβάρτζι των Καλαβρύτων το 1899. Εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου. Υπήρξε παράγοντας του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου και πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών για 18 συναπτά έτη.

Ανδρέας Βγενόπουλος: βιογραφικό

Σε ηλικία δύο ετών μετακόμισε στην Αθήνα με την οικογένειά του. Από νεαρή ηλικία εκπαιδεύτηκε αθλητικά, από τον περίφημο καθηγητή γυμναστικής Μουζαλά, ο οποίος δίδασκε στο σχολείο του (14ο Παγκρατίου). Παρά το γεγονός πως εκείνα τα χρόνια, το ποδόσφαιρο ακόμα δεν ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένο, ο Βγενόπουλος είχε την τύχη το σχολείο του να διαθέτει ποδοσφαιρική ομάδα, μέλος της οποίας έγινε και ο ίδιος.

Στελέχωση ομάδας στο Ναυτικό

Το 1921 έως και το 1922 υπηρέτησε στο Ναυτικό, στο αντιτορπυλικό «Σφενδόνη», το οποίο το 1922 έλαβε μέρος σε επιχείρηση διάσωσης Ελλήνων από τη Σμύρνη.

Δεν είναι γνωστή η συμμετοχή ή μη του Βγενόπουλου στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Αυτό που είναι γνωστό είναι πως ο Βγενόπουλος είχε συγκροτήσει μία πολύ καλή ποδοσφαιρική ομάδα, μαζί με άλλα μέλη του πληρώματος της Σφενδόνης, που λάμβανε μέρος σε αγώνες με αντίστοιχα συγκροτήματα ιταλικών πλοίων.

Οικογένεια

Το 1924 παντρεύτηκε την Αθηνά Βγενοπούλου, με την οποία έκανε το μοναχοπαίδι τους Ευάγγελο Βγενόπουλο. Ο τελευταίος επίσης ενεπλάκη με τα διοικητικά του Παναθηναϊκού.

Εγγονοί του ήταν ο συνονόματός του Ανδρέας Βγενόπουλος († 2016), από τους κορυφαίους οπλομάχους στην ιστορία του Τριφυλλιού και στέλεχος της Π.Α.Ε. από το 2008 (εμπνευστής της πολυμετοχικότητας), καθώς και η Ειρήνη Βγενοπούλου.

Επιχείρηση

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος ήταν γόνος φτωχής οικογένειας και αναγκάστηκε μόλις τελειώσει το σχολείο να μάθει την τέχνη της κοπής υποδυμάτων και να την εξασκήσει. Λίγα χρόνια μετά συνδύασε την τέχνη του με τον αθλητισμό και εργάστηκε πάνω στην κατασκευή αθλητικών ειδών και υποδημάτων.

Απέκτησε τη δική του επιχείρηση, τη ΒΙΟΣΠΟΡ, όπου για πολλές δεκαετίες ήταν ο κύριος προμηθευτής ειδών ένδυσης και αθλητικού εξοπλισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Από τον Εργατικό Αστέρα στην Ε.Π.Σ.Α. και στον Παναθηναϊκό

Στον χώρο του αθλητισμού εισήλθε το 1926. Αρχικά, χρημάτισε πρόεδρος του Εργατικού Αστέρα (μετέπειτα Αρίωνα). Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος του Ηλυσιακού το 1927 και το 1929 αναδείχτηκε πρόεδρός του. Παρέμεινε στην προεδρεία του Ηλυσιακού μέχρι και το 1932.

Το 1929 έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση σε Γενική Συνέλευση της Ε.Π.Σ.Α. Εκείνη τη μέρα διαδραματίστηκε μία σκηνή έντασης ανάμεσα σε εκπροσώπους του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ. Ο Βγενόπουλος τάχθηκε υπέρ του Παναθηναϊκού και έδωσε ένα πρώτο δείγμα των ρητορικών ικανοτήτων του, της ευγλωτίας και της διπλωματικότητάς του, προσόντα που τον συνόδευαν σε όλη τη διοικητική πορεία του.

Το 1933 αποφοίτησε από τη Σχολή Διαιτητών Χατζόπουλου – Σ. Ασπρογέρακα. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Δ.Σ. της Ε.Π.Σ.Α. και παρέμεινε μέχρι το 1940. Στο ενδιάμεσο διηύθυνε αρκετούς αγώνες, μεταξύ των οποίων κρίσιμα ντέρμπι. Διετέλεσε από το 1947 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ε.Π.Ο. και εκπρόσωπος της Ε.Π.Σ. Πατρών.

Από το 1937, μέλος του Παναθηναϊκού

Τον Παναθηναϊκό υπηρέτησε από το 1937, αρχικά ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Το 1953 εκλέχθηκε παμψηφεί ταμίας του. Η ουδετερότητα που τον διέκρινε και η τάση να μην ακολουθεί ποτέ φιλίες αλλά μόνο αυτό που θεωρεί σωστό βοήθησε πολλές φορές τον Σύλλογο. Το 1955 και το 1959 λειτούργησε ως πυροσβέστης στις διοικητικές κρίσεις του Τριφυλλιού.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει πολλά στον Ανδρέα Βγενόπουλο. Αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα με ψυχραιμία, ρεαλιστικότητα και ευθύτητα και αρκετές φορές η παρέμβαση του έδωσε τη λύση σε σοβαρά προβλήματα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο (μαζί με τον Ιωάννη Εμμανουηλίδη) στη μεταγραφή του Μίμη Δομάζου το 1959, ενώ «πάλεψε» για να τον κρατήσει στην ομάδα το 1967. Είχε άριστες σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές και συνήθιζε να τους μιλάει και να τους τονώνει πριν από κρίσιμους αγώνες. Διετέλεσε για αρκετές χρονιές αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ομίλου.

Αιρετός πρόεδρος της Ε.Π.Σ.Α για 18 χρόνια

Μετά την Κατοχή, επανέφερε —σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Λεκατσά— στην ενεργό δράση το θεσμό της Ε.Π.Σ.Α. και το 1949 εκλέγεται πρόεδρος της. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση για 18 συνεχόμενα χρόνια, μέχρι και το θάνατό του.

Πάλεψε για να δημιουργηθούν νέες καταστάσεις στο ποδόσφαιρο και να αυξηθούν οι ομάδες, κυρίως στις μικρότερες κατηγορίες. Επί προεδρίας του η Μικτή Αθηνών γνώρισε τις σημαντικότερες επιτυχίες της με σπουδαία φιλικά σε όλη την Ελλάδα και πολύ συχνά στο εξωτερικό.

Επιχείρησε πολλές φορές τη μείωση της τιμής των εισιτηρίων και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήρθε σε διένεξη με το κράτος γιατί ζητούσε τη μείωση της φορολογίας για όλους τους αγώνες.

Ο ίδιος ήταν φίλαθλος. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο και κάθε Κυριακή ταξίδευε με ταξί στα πιο απόμακρα γήπεδα για να παρακολουθήσει αγώνες μικρών κατηγοριών. Έτσι ανακάλυψε αμέτρητα ταλέντα που ανέδειξε, καλώντας τους στην μικτή Αθηνών.

Υπήρξε φανατικός υπέρμαχος της ελευθερίας του Τύπου, δήλωνε πως «κανείς δεν μπορεί να τον φιμώσει» και τάχθηκε κατά των ποινών σε σωματεία που κατέφευγαν στον Τύπο για να εκφράσουν παράπονα. Η ειλικρίνεια και το θάρρος του να τα βάζει με όλους και με όλα, ήταν κομμάτια του χαρακτήρα του —τα οποία μεταβίβασε και στους απόγονούς του. Δεν δίστασε να βρεθεί απέναντι σε παράγοντες και διαιτητές, όταν αυτοί κατηγορήθηκαν για στημένα παιχνίδια με στόχο τα κέρδη στο ΠΡΟ-ΠΟ.

Το τελευταίο αντίο

Η καρδιά του είχε χτυπήσει δύο φορές το καμπανάκι. Από υπερκόπωση είχε πάθει δύο καρδιακά επεισόδια, όμως συνέχιζε να μοχθεί για την πρόοδο του ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού. Η τρίτη φορά ήταν η μοιραία. Το απόγευμα της 29ης Ιουλίου 1967 άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή προσβολή. Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο Ζωγράφου με δαπάνη του Παναθηναϊκού. Παραβρέθηκαν οι διοικήσεις του Παναθηναϊκού, της Ε.Π.Ο., της Ε.Π.Σ.Α. , αντιπροσωπίες σωματείων και Ενώσεων και πλήθος φιλάθλων. Μεταξύ άλλων κατέθεσαν στεφάνι και οι Ολυμπιακός, Π.Α.Ο.Κ., Άρης και Ηρακλής.

Τη μέρα που πέθανε, ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, με την ιδιότητα του γενικού γραμματέα του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου για να παρακολουθήσει κρίσιμο αγώνα μπάσκετ με αντίπαλο τον Άρη, ο οποίος επισφράγισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς.

«Ο Ανδρέας Βγενόπουλος γνωρίζει το μυστικό να κερδίζει την αγάπη και την εκτίμηση του καθενός. Των παιχτών,  των συνεργατών, των δημοσιογράφων και των αντιπάλων του ακόμη». («Αθλητική Ηχώ», 3 Σεπτεμβρίου 1952.)

Πηγές 

• Αρχείο εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ»
• Ιστορικό αρχείο «Φως των σπορ»
• Αρχείο συντακτών paopedia.gr