Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι άρθρο, ρεπορτάζ, έρευνα. Είναι η έκκριση μιας ασυνείδητης ουσίας που γεννήθηκε στις αρχές των 90’s. Αντίπαλος; Όχι ο Άγιαξ του Κρόιφ, η Γιουβέντους των τόσων διεθνών, η Λίβερπουλ, η Μπαρτσελόνα…, αλλά ο Πανελευσινιακός!

Του Μάνου Ανδρουλάκη

Ένα κασκόλ από αυτά που είχαν αρχίσει να κρεμούν καμιά δεκαετία πριν στον λαιμό τους οι συνεχιστές των «Ρουλαλάδων», νέα παιδιά που φόραγαν πέτσινα και άκουγαν δυτικόφερτα είδη μουσικής.

Ένα παιδάκι που λίγες ημέρες νωρίτερα στραβοκατάπιε ένα φιστίκι και για να το παρηγορήσουν του έλεγαν ότι θα το πάνε στο γήπεδο. Κι εκείνο για να επανέλθει σε καλή ψυχολογία απαντούσε «θα βάλουμε οκτώ γκολ».

Ο μπόμπιρας πλησίασε, αλλά δεν πέτυχε την πρόβλεψη. Είδε, όμως, πρωτόγνωρες εικόνες. Ένα μάλλον σκοτεινό γήπεδο, μια φάση που εκτυλίχθηκε κοντά στη γραμμή του πλαγίου, το κασκόλ… Σαν να βρήκε έναν μεγάλο, νέο δρόμο στη ζωή του. Διαφορετικό από εκείνον που έβλεπε στην τηλεόραση, ασχέτως αν κάποιος παίκτης που φορούσε το 7 τον ωθούσε προς αυτόν τον δρόμο.

– Ξέρω γω, δώσ’ του το 10.

– Τρελός είσαι; Το 7 θα του δώσω.

Διάλογος όταν γινόταν η μύηση σε μία μπουτίκ. Όταν ο πιτσιρικάς έβαζε μια για πάντα πάνω του μία πράσινη φανέλα που τότε του έφτανε μέχρι τα… γόνατα και έκανε το σορτσάκι να φαίνεται αχρείαστο.

Ο μικρός δε βρήκε έναν απλό δρόμο, βρήκε τη δική του Λεωφόρο. Ασχέτως αν το ΟΑΚΑ ταίριαζε γάντι σε εκείνον τον Παναθηναϊκό και φάνταζε πολύ μικρό.

Ο «μικρός» εγκατέλειπε τη δράση, ο άλλος μικρός που λέγαμε έγινε έφηβος την κατάλληλη στιγμή. Όταν το «τριφύλλι» επέστρεφε στις ρίζες του. Και μαζί με τους φίλους του δεν έχανε αγώνα. Με ιστορίες που γράφονται, αλλά δεν είναι της παρούσης. Και ιστορίες που δεν γράφονται, αλλά… παραγράφονται.

Η Λεωφόρος είναι ο Καλαφάτης και ο Νικολαΐδης. Ο Μεσσάρης και ο Μηγιάκης. Ο αδικοχαμένος στο γήπεδο Δικαιόπουλος και στον πόλεμο Πιερράκος. Η 8η Οκτωβρίου 1944. Ο Βρεττός και ο Μπακούρος. Ο Πανάκης με τον Λινοξυλάκη, ο Λουκανίδης, ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη, το γκολ του Καμάρα, το 4-2 με τη Γιουβέντους, ο Τάφος του Ινδού, η Θύρα 13, το Οινομαγειρείο, τα ηλεκτρονικά, το Ψυχιατρείο…

Η Λεωφόρος είναι το ρετρό. Είναι το “against modern football”. Είναι οι συναυλίες του Νίκου Ξυλούρη και των Rolling Stones. Είναι το κατς στο κλειστό. Η «μάνα του λόχου». Το μπάσκετ πριν κάνει «ξαστεριά».

Η φράση «φεύγω απ’ το σπίτι μου το πατρικό» κολλάει κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός αφήνει τη Λεωφόρο. Εδώ δεν διαβάζετε για προεδρικά διατάγματα, ΣτΕ, κορμοράνους, χωρικά σχέδια, εμπορικά κέντρα και… ρεαλισμό. Εδώ η φάση είναι «δεν ξέρω, αλλά θέλω Λεωφόρο». Είναι το ξεκαθάρισμα ενός πατημένου 30άρη απέναντι στο παιδάκι που στραβοκατάπιε το φιστίκι και στον νεαρό που έλιωσε μερικές σόλες παπουτσιών στα ξεβαμμένα (καλύτερα ξεβαμμένα, παρά βαμμένα αν με πιάνεις) καρεκλάκια της Θ13.

Ρωτάει το παιδάκι: «Θα πάμε σε πιο καλό σπίτι;»

Μια αόρατη φωνή τού απαντά: «Ναι».

Ξαναρωτάει το παιδάκι: «Αυτοί που μας πάνε εκεί, αγαπούν τον Παναθηναϊκό;»

…

Το παιδάκι παρατηρεί: «Γιατί αν δεν τον αγαπούν, πάλι δε θα παίρνουμε το πρωτάθλημα».

Τα παιδιά μπορεί να μην πέφτουν μέσα σε προβλέψεις, αλλά λένε την αλήθεια. Το γήπεδο δεν παίζει μπάλα, ούτε θα προσελκύει χιλιάδες φιλάθλους αν οι ποδοσφαιριστές δεν αποδίδουν όμορφο θέαμα. Το γήπεδο γεννά συναισθήματα. Και για εκατομμύρια «πράσινες» καρδιές, από τον Ουρανό και από τη Γη, η Λεωφόρος Αλεξάνδρας θα είναι για πάντα το γήπεδο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου. Όπου κι αν παίζει…