Ο στιχουργός, ποιητής και δημοσιογράφος Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι φίλος της ΑΕΚ. Πάνω απ’ όλα, όμως, ανέκαθεν ήταν ένας αγνός φίλαθλος, υμνητής όλων των σπορ και μύστης του ρομαντικού αθλητισμού. Έτσι, το 1988, έγραψε ένα συγκινητικό ποίημα για τον Παναθηναϊκό και για το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Το ποίημα αυτό αναβλύζει τόση αγάπη για το Τριφύλλι, ώστε όποιος το διαβάζει, αν δεν δει την υπογραφή, υποθέτει πως το έγραψε κάποιος υποστηρικτής του Μεγάλου Συλλόγου. Δεν είναι τυχαίο που οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου αξιοποιήθηκαν στο φινάλε της σπουδαίας ταινίας του Κλεόβουλου Ζαμίδη για την ιστορία του Παναθηναϊκού, που κυκλοφόρησε το 1995.
Ογδόντα χρόνια, έξι-επτά γενιές, με πράσινη φανέλα και τριφύλλι
Φύτρωνε ο σπόρος μας στις γειτονιές, μπουμπούκιαζε στις μέρες του Απρίλη
Κι ύστερα έδινε καρπό σαν φρέσκος άνδρας… Εκεί στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Μες στις αλάνες τρέχανε τα παιδιά και βλέπανε στο όνειρό τους τον Μεσσάρη
Και μέσ’ από της νίκης τα κλαδιά, ξεπρόβαλε ένα πράσινο φεγγάρι
πλεγμένο με τα σύρματα της μάντρας… Εκεί στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Πόσα αγόρια βάλαν με τον νου να παίξουν με την πράσινη φανέλα
Να φτάσουνε στα ύψη τ’ ουρανού μ’ αγώνες και με νίκες πήγαινε έλα
Πόσ’ αγόρια, πόση φρέσκη νιότη στην πόλη αυτή του Δία του ηλιοπότη
Πόσες χαρές με φύση κι ομορφιές και πόσα δίχως τέλος πανηγύρια
Ζήσαμε σε πανύψηλες κορφές, στραγγίζοντας της νίκης τα ποτήρια.
Με τον Παναθηναϊκό να μας κερνάει κι όλο μια νέα αρχή να ξεκινάει
Ογδόντα χρόνια που γίνανε πουλιά και στα φτερά τους πλάγιασαν οι θρύλοι
Μα μέσα στα καινούργια ή τα παλιά, πράσινη ελπίδα πάντα το τριφύλλι
Σαν αστραπή της μάγισσας της χάντρας
Εκεί στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας…
